skip to Main Content

Met lege handen 2002….

Hieronder staan geselecteerde gedichten uit “MET LEGE HANDEN GING IK SLAPEN, MET EEN GEDICHT WERD IK WAKKER”

Vanaf nu
weiger ik afscheid
te nemen,

weiger ik
te kiezen
voor hier of daar,

weiger ik
te kiezen
voor heden of verleden,

weiger ik
te kiezen
tussen leven en dood.

Alleen van
afscheid nemen,
neem ik afscheid.

Walter Palm Copyright 2024

Er zijn van die havens
die niet op kaarten staan
maar wel bestaan.

Halverwege verdwenen schepen.
Joost mag weten
waar ze zijn gebleven.

Schepen met een versleten
hart, zij weten
het wel te vinden

die havens
die niet op kaarten staan
maar wel bestaan.

Walter Palm Copyright 2024

Op een slagveld
temidden van gesneuvelde helden
zo zou ik niet willen sterven.
Heroisch heb ik niet geleefd.

Op een snelweg
temidden van smeulende autowrakken
zo zou ik ook niet willen sterven.
Dramatisch heb ik ook niet geleefd.

Op een bed wil ik sterven.
Op een proper bed in een sobere omgeving
zonder franjes van handgeweven kant.
Sober heb ik geleefd.

Maar dat wel.
Naast mijn sterfbed een roos, een bloedrode roos
die als het moment daar is om voorgoed te gaan
zich verleidelijk over mij buigt, en afscheid van me neemt
met een gloedvolle, zwoele kus.

Walter Palm Copyright 2024

Staande bij het graf van mijn vader
hoor ik in het ritselen van de bladeren
bijna zijn stem die mij gidst en desnoods berispt.

Staande bij het graf van mijn vader
hoor ik in het ruisen van de bomen
bijna zijn struikelende, astmatische ademhaling.

Staande bij het graf van mijn vader
zie ik even, heel even een fleurige vogel voorbijflitsen
zie ik even, heel even zijn glimlach oplichten.

Walter Palm Copyright 2024

Voor Maur Engels

De nacht
heeft stad en land
omvat in fluweelzachte,
naar jasmijn geurende,
met sterren besprenkelde
handschoen.

Goedmoedig
strekt de nacht
zich uit, gunt
mij al datgene
wat de dag mij ontzegt:
rust, dromen

en koelte.
Amper geslonken de zon,
gezonken aan de horizon,
vangt aan wit gezang
van nonnen van Roosendaal.

Bij het klooster
bewieroken serene en
gestage melodieën
uit Rome en Roosendaal,
de nog maagdelijke
zwarte nacht.

En tijdens het Lof
bedank ik God
dat de helse rode hitte
is gaan liggen.

Als de nonnen
na het Lof,
gedrapeerd in hun gebeden
prevelend gaan slapen,
begint de avondmuziek te dwalen
door de straten van Willemstad,
neemt de gedaante aan
van een wals, een mazurka
een vlammende tumba:
als uit een tuba
spuiten omhoog

zwarte klanken
van strakgespannen
drums, gretig likkend
aan ronde maan, dansend
op zwoele, zwangere ritmes
uit Ghana en Guinee….

En Rome, Roosendaal,
Ghana, Guinee en
Curaçao
zijn takken
van één boom,
woorden
op één pagina
vijf vingers
van één hand,
de fluweelzachte
handschoen van
de nacht.

Walter Palm Copyright 2024

Met het wiel
daar begon het mee
en daarom danst nu de vogel
vrij in de lucht
en staan de auto’s in een rij.

Walter Palm Copyright 2024

Flamingo’s beelden
rozezachte stilte uit.

Groen gekrijs van papegaaien
omlijst de rust.

Naast de schildpad
zwemt de tijd.

Op de zeepaarden
hobbelt een glimlach.

Plots opduikende
dolfijnen, een flits

van inspiratie.

Walter Palm Copyright 2024

De zeilen gehavend.
Om op te kalefateren,
op zoek naar windschuwe
plek, om in de luwte
op adem te komen, te
filosoferen, afstand
te nemen.

Toegetakeld door
storm van kritiek.
Een storm uit het niets,
met akelige rukwinden
en mitrailleurs van
beledigingen.

Bij elke windvlaag
kraakte en trilde
het schip. Ik slikte
de beledigingen tot
ik alles uitbraakte,
stikte bijna.

Daarom zoek ik stilte.
De ziel bekerfd, beklad
en bekrast.
De zeilen rafelig,
maar de mast ongebroken,
de ruggengraat intact.

Walter Palm Copyright 2024

“Verjaagd! De droogte is verjaagd”
ratelen slagregens op ramen.

“Verjaagd! De droogte is verjaagd”
hameren donderbuien op daken.

Natuur doet feestgewaden aan. Mensen dansen in straten,
praten na over de verjaagde droogte:

“Zie je die weggespoelde struiken?
Dat was zijn stoppelige baard”.

“Zie je die afgerukte takken?
Dat waren zijn ruwe, dodelijke armen”.

“En heb je voor het onweer de donder gehoord?.
Dat was niet de donder maar de doodskreet van de droogte!”.

Walter Palm Copyright 2024

Vier dagen, het leken wel jaren,
raasde tussen jou en mij
een orkaan van stilte.

Een orkaan van stilte
die achterliet een ontwortelde liefde,
een hart met een weggewaaid dak,

een ondergelopen hart
verzopen in venijnige slagregens,

een verbitterd hart
dat blank staat van giftige drab,

een gebarsten hart dat met smart smacht
naar zachte zalvende woorden.

Walter Palm Copyright 2024

In hartje winter
toveren zoutstrooiers
Den Haag om in een zoutplantage.

In De West
blaken verlaten zoutpannen
monument van zilt slavenzweet
onder de sidderende tropische zon.

Witte zoutpannen
bruidstooi van vergeeld landhuis
en de zon voert een dodendans
uit om zijn verbleekte bruid.

Er vliegt een vogel voorbij
waarvan ik de naam niet weet.

De zoutpannen verlaten
op Curaçao.
Verdwenen de slaven
op Curaçao.
Verschenen hun nazaten
in Den Haag.
In deze tot zoutplantage
omgetoverde stad, de nazaten
van de slaven.
“We are here, because You were there”.

Walter Palm Copyright 2024

De sporen
en spoken
van het verleden
gijzelen en geselen
het heden.

De pijn die oplaait
nooit weggaat,
blijft rondtollen
als een op hol geslagen
dolgedraaide mustang,
dwars door a

lle dagen
heen.

Geen wind
die het wegblaast.
Geen berg
die het begrenst.

Het wachten is
op een zachte glimlach
als balsem zo geneeskrachtig
zo zalvend.

Walter Palm Copyright 2024

Aan het strand gezeten,
zeilden de woorden van ons gesprek
aanvankelijk traag van kust van kust
van continent naar continent,
zoet aftastend.

Vriendschap gaf toen het gesprek vleugels
en sprankelende gedachten
doken als fonkelende dolfijnen op.

En de haven iets verder op
herinnerde ons indringend
als Ithaka na een odyssee
dat al onze zwerftochten
van kust tot kust,
van continent tot continent,
toch hier zullen eindigen
op Curaçao,
op de navel van Noord- en Zuid-Amerika
waar onze navelstrengen begraven liggen.

Walter Palm Copyright 2024

Vanaf nu
weiger ik afscheid
te nemen,

weiger ik
te kiezen
voor hier of daar,

weiger ik
te kiezen
voor heden of verleden,

weiger ik
te kiezen
tussen leven en dood.

Alleen van
afscheid nemen,
neem ik afscheid.

Walter Palm Copyright 2024

Elke zucht van jou
voor mij een orkaan.

Een orkaan
elke zucht van jou.

Een orkaan
waarbij zelfs Luis, ach de orkaan Luis, maar een briesje is.

Elke wisseling in jouw stem
voor mij een symfonie.

Een symfonie
elke wisseling in jouw stem.

Een symfonie
waarbij Beethoven, ach Beethoven, maar een riedeltje is.

Elke glimlach van jou
voor mij een haven.

Een haven
elke glimlach van jou.

Een haven
waarbij Rotterdam, ach Rotterdam, maar een piertje is.

Elk woord van jou
is voor mij het Evangelie,

het absolute Einde.

Walter Palm Copyright 2024

Aan het eind van mijn straat
ligt de zee daar te liggen.

Jarenlang nietsdoen. Ik
ken hem niet anders
de zee aan het eind van mijn straat.

Bij nader inzien
toch raar dat zedenpredikers
niet ontdekt hebben

dat hij loom, gezapig en vadsig
dag en nacht
aan het knikkebollen is.

Alles mag hem gestolen
worden de zee aan het eind van mijn straat.

Vissen, schatten.
Hij blijft er blijkbaar
onbewogen onder.

Schepen mogen zijn huid
openscheuren. Het lijkt
hem niet te deren. Geruis-
loos sluit de wond
zich weer.

Een heel enkele keer
krijgt hij een bevlieging
neemt hij wraak voor
alles wat hem aangedaan is
maar al heel gauw vervalt
hij dan weer in lethargie,
de zee aan het eind van mijn straat.

Misschien is het goed
dat hij zo van karakter is.

Ik zou hem vreselijk
missen als hij zou
besluiten ergens anders
gaan liggen knikkebollen.

Walter Palm Copyright 2024

Hagelwitte stranden
wit geblakerd door tropische zon.

Overvloedig groen
dagelijks gelakt door tropische buien.

Azuurblauwe zee
geschuurd door fonkelende sterren.

Walter Palm Copyright 2024

Voor Orchida Bachnoe

Ik bewonder de musicus
die met één toon
de poorten van de hemel opent.

Of de dichter
die met één woord
de poorten van de hel sluit.

Of de c

Voor Orchida Bachnoe

Ik bewonder de musicus
die met één toon
de poorten van de hemel opent.

Of de dichter
die met één woord
de poorten van de hel sluit.

Of de clown
die met één lachsalvo
dit tranendal verpulvert.

Of de geliefde
die met één hemelse kus
sust de duivelse melancholie.

lown
die met één lachsalvo
dit tranendal verpulvert.

Of de geliefde
die met één hemelse kus
sust de duivelse melancholie.

Walter Palm Copyright 2024

Aanvankelijk kreunde het schip
verkreukeld en verketterd

aan de ketting.
Dof dreunden de klappen na.

Keurig opgelapt en gelakt
danst het nu dartel over de golven.

Strakgespannen de zeilen,
klaar voor een nieuwe start.

Walter Palm Copyright 2024

Back To Top